En Perşembe

Bugün Perşembe,

Bugün çalışmıyorum. Hiçbir özelliği olmayan sıradan bir perşembede çalışmayabiliyorum. Hep arzuladığınız ama ne olduğunu hiç tam olarak kavrayamadığınız bir his vardır ya bazen. Benimkisi sıradan bir Perşembe sebepsiz çalışmayabilmekmiş. Neden olmasın?

özür

topkapı - kaleiçi,

kolunun altında küçük turuncu bir topu sımsıkı tutan 7-8 yaşlarındaki veledin, arkadaşına avazı çıktığı kadar bağırarak dillendirdiği özrü: "tolga! bi' daha yaparsam babam ceza evinden çıkmasın!"

yıl bitmeden

Sherlock Holmes için o, her zaman "kadın" (the woman) olarak kalacaktır. Ondan başka bir adla bahsettiğini hiç duymadım neredeyse. Holmes'un gözünde o, cinsinin tümünü gölgede bırakır, tümünden üstündür. Irene Adler'e aşka benzer bir his duyduğundan değil. Tüm duygular, özellikle de o duygu, Holmes'un soğuk, kesin, ama hayranlık uyandıracak ölçüde dengeli zihni için tiksinti vericidir. - A. Conan Doyle (Bohemya'da Bir Skandal)

gone to sleep

Moby'e hayran kalma sebepleri no: 17 -> adam oturup bir gün içerisinde böyle bir şarkı üretip üzerine böyle bir vokali bulup koyabiliyor. yapıyor bunu...


ismini bundan böyle bol bol google'layacağımız hanım ise kelli scarr

pazartesi

içimden bir ses bugün çok uzun olacak diyor.

***



akşam ondan sonra da "en uzun günümüz böyle olsun" diyerek esprimi tamamlayacağım. bayiinizden ısrarla isteyiniz.

mutantik devir

domateslerin artık daha az mutantik olduğunu düşünüyorum. yeni devirle birlikte biraz insanlaştılar sanırım. artık ufaktan domates alıp tüketmeye başlayabiliriz.

ayrıca devir demişken bob dylan'ı canlı izlemek kişisel tarihimde bir milad niteliği taşıyor diyebiliriz. hayatı da şimdilik bob dylan'dan önce ve sonra diye ikiye ayıralım. taa ki 26 senedir ikamet ettiğim evden taşınana kadar...

gayet boş bir giri oldu ama idare edelim lütfen. (idare edemem anne temalı reklamdan tiksiniyorum)

kendime not:
# rainy day women # 12 & 35
# lay, lady, lay
# i'll be your baby tonight
# stuck inside of mobile with the memphis blues again
# just like a woman
# honest with me
# a hard rain's a-gonna fall
# cold irons bound
# most likely you go your way (and i'll go mine)
# spirit on the water
# highway 61 revisited
# masters of war
# thunder on the mountain
# ballad of a thin man
# like a rolling stone
# all along the watchtower

tüketimde pratizm

tamam pratizm diye bir şey yok. tamamen bir tarafımdan uydurdum. ama pratik zekamla övünen biri olarak hıhıhizmden sonra yeni akımım olabilir aslında.

tüketimde ise şöyle cereyan ediyor bu pratizm. artık ürünlerin ambalajının cafcaf, renk ve kımıl durumundan etkilenecek yaşı geçtiğimden o ürünün ambalajının pratikliğine bakıyorum. nasıl mı?

mesela az evvel fark ettim ki diğer markalar yerine pınar'ın yoğurdunu tercih ediyorum. evet bütün yoğurtların kabı, kutusu yerleşimi neredeyse birebir aynı ama ufak bir ayrıntı mevcut: pınar son kullanma tarihini açarken yırttığınız ambalaja değil de onun hemen üstündeki şeffaf plastik kapağa basıyor. böylece yoğurdu buzdolabının bir kenarında unutmaya meyilli bendeniz o ambalajı yırtıp attığımda kapağa bakarak son kullanma tarihi hakkında fikir edinebiliyorum. pratizm 1

meyve suyu ise aslında soft-drink tasması altında tükettiğimiz bir sürü ıvır zıvır içinde en faideli içecek olmakla beraber, bardağa doldurulması köpürmese de sağa sola sıçramayı sevdiğinden işkence dolu bir sürece sahip. buna istinaden de lezzet bir kenara artık kutulardaki deneyimlenmiş dökme mekanizmalarından en bir beğendiğim markayı tercih ediyorum sanırım. pratizm 2

bu akımı sevdim. güzel de aktardım sanırım. pratizm üçe ayrılır. bu tüketimde ambalaj pratizmiydi diyelim. devamı gelecek gibi gibi...

insomnia

öyle bir hap yapsınlar istiyorum ki insomnia'ya çözüm bulduk diyip adını insomnia koymasınlar. böylece anneannem bile insomnia kelimesini gündelik yaşamında telaffuz eder hale gelebilmesin.

aslında öyle bir hap olsun ki uyutmak yerine uyutmasın. (tam burada kafein demeyin çünkü duyarsızlaşmış biri için belli bir orandan az kafein pek bir şey ifade etmiyor.) öyle uyutmasın ki uyku düzenimiz bozukken bir günü rahat uykusuz geçirip düzene girebilelim. hatta günde maksimum dört saat filan uyuyup kurtulalım uyku sevdasından. hem hızlı yaşayıp genç ölmez miyiz böylece?

denemeye değer bence. hatta denek lazımsa ayarlayabilirim. hele bir şeyler keşfedin de siz.

en kurnaz, en dolandırıcı insan bile borç takamaz ya uykuya. bari bilim adamları bir şey yapsın. afedersiniz, bilim insanı...

istanbul'un fethi

play off uykusu

play off zamanı uyku çok tuhaf bir kavram benim için. hatta olmayan bir kavram.

borç takamıyorsun ya uykuya, zaten doğru düzgün uyku düzenin yokken bir de bünyeni amerikan yaz saati uygulamasına geçirince iyice şebek oluyorsun. tam sapiens'in sapı olmuşken bir de bakıyorsun ki gün bitmiş, akşam olmuş, hava kararmış.

arada müşteriler aramış, onlarla muhattap olunmuş. iş mevzuları rüyalarla iç içe geçmiş, yarı gerçek yarı hayal bir dünyada dört duvar arasında dolanıyorsun öyle.

peki aklımdan zorum mu var? var galiba, oynuyorlar da bana mı oynuyorlar sanki?

hayır ama bu sene azıcık epik olmasa çoğu maç hakkaten izlemem.

çabuk geçsin şu üç hafta...

prensip = x

x bir değişken değil bu denklemde. her windows penceresinin sağ üst köşesinde bir x olur ya. pencereyi kapatmaya yarar. işte ondan.

bir sürü prensip penceresi düşünün. sonra müsait bir yere sağ tıklayıp döşe komutu verin. ekranda tüm prensip kutucukları yan yana gelecek şekilde dizilsin.

eskisi kadar sabırlı ve idealist olmadığımdan o kutucukları gına geldikçe birer birer kapatıyorum artık. kapatmakla bitse iyi.

bu kutular farkında olmadığınız öyle küçük ipliklerle birbirine bağlı ki birinden vazgeçip onu kapattığınızda ona bağlı olan bir iki kutucuk daha peşinden sürüklenip bir süre sonra kayboluyor.

sonra gözlerinizi kapatıp açtığınızda bir bakıyorsunuz ki o kapattığınız kutucuk kendiliğinden geri gelmiş ama diğer ikisi ortalarda yok.

o kadar farazi şekilde anlattım ki ben bile tam anlamadım neden bahsettiğimi.

parnassus kaç aktörü harcadı?

yine bir filmden devam.

terry gilliam yönettiği için izlemesi zaruri filmlerdendi "the imaginarium of dr. parnassus". ama daha çok adını heath ledger'ın oynarken öldüğü film olarak duyurdu. o açıdan farklı bir kesimde, yani heath ledger jokeri hayranlarında aman da aman bir beklenti oluşturdu. ama çocuklar, el çırpmayı bırakın. terry gilliam söz konusu.

başroldeki heath ledger ölünce iptal noktasına gelen filmi başa ve ortasına yaptığı yamalarla bence inanılmaz iyi kotarmış terryciğimiz. ne de olsa senaryo da hikaye de benim, topu keser küp yaparım onla da oynarız diyor.

hakikaten de oynuyoruz.

yine terry gilliam ağırlığında ve karmaşıklığında başlıyor film. 1800'lerden çıkıp gelmiş atlı kabare arabasının günümüz londrasında gezinmesi inanılmaz bir görsel. beklenen terry gilliam düzeyindeki belirsizliklerin içinde bir sürü imge gizli. oturup salim kafayla izlendiğinde her izleyen birbirinden farklı okumalar çıkartabilir. hele şeytanı tom waits oynayınca neler neler okunuyor.

ledger meselesi ise popülizm yaratıp o hitap ettiği popülist insanların filmi beğenmemesiyle neticeleniyor. işin kötüsü ledger'ın rolünü önce johnny depp, ardından jude law ve colin farrell devam ettiriyor. gilliam meseleye bu üç kafadarı dahil etmeyip adı duyulmamış, ledger mimikli aktörler kullansa belki daha çok içime sinerdi film. daha fazla popülistleşmenin mantığı yok çünkü.

***

herkes ledger joker rolünü çok içerlemiş diye tartışırken aslında o, parnassus'un aynasının derinliklerinde kaybolmuştu. dolayısıyla dr. parnassus sadece ledger'ın kendiyle yüzleşip altın vuruş yapmasını sağlamadı. bu rolde üç aktör daha farklı şekilde olsa da harcandı kanımca.

bir de hala "o yeah heath ledger" diyip üzerine derin bir iç geçirip göklere çıkartıyor, efsaneleştiriyorlar bu adamı. yahu adam en altınından vurmuş işte koluna... insan garip bir varlık. elinde ne kadar fazla şey olursa olsun yine kafayı bozup daha fazlasını isteyip kendini mutsuz etmeyi başarıyor. veya davranış bozukluğu olan insanlara hayran oluyor.


aferin ledger. çok iyi düşünmüşsün.